"Dwars door de wonden van mijn diepste angsten heen, vind ik de zaadjes van wijsheid die daar geplant zijn" - Deel 2

De afgelopen weken heb ik vele boodschappen mogen ontvangen van spirit animals en de mensen die me heel dierbaar zijn. Confronterend en tegelijkertijd helend. Want mijn hart is weer verder geopend.

Het ongemak en de pijn in mijn lichaam was bijna ondraaglijk aan het worden. Alsof ik het letterlijk niet meer kan en wil dragen. Waar mijn onbewuste neiging om ervan weg te gaan veranderde in een bewuste beweging ernaar toe. Om contact te maken met dat gevoel van ongemak en pijn. Verbinding met mezelf te maken en de aanwezige angst in mijn lichaam toe te laten. Angst voor delen van mij die afgescheiden raakte - ontstaan in de vroege jaren van mijn kindertijd - met als enige taak om mij te beschermen voor nog meer pijn en verdriet. Dit noemt men in de schematherapie disfunctionele coping modi. Destijds waren deze heel hard nodig, alleen het 'gevaar' is er nu niet meer.

De laatste tijd waren deze beschermers zeer duidelijk op de voorgrond aanwezig. In mijn geval zijn het er meerdere, alleen ik benoem de meest belangrijke hier.

𝔻𝕖 𝕠𝕟𝕥𝕙𝕖𝕔𝕙𝕥𝕖 𝕓𝕖𝕤𝕔𝕙𝕖𝕣𝕞𝕖𝕣 𝕖𝕟 𝕫𝕖𝕝𝕗𝕧𝕖𝕣𝕙𝕖𝕖𝕣𝕝𝕚𝕛𝕜𝕖𝕣.

In de onhechte beschermer modus scherm ik mezelf af voor heftige gevoelens, omdat het teveel voor me is. Het in mijn lichaam niet veilig is om het allemaal te kunnen dragen. Dan voel ik angst om ze toe te laten, omdat ze anders als een tsunami over me heen spoelen en er kans bestaat om erin te "verdrinken".

De zelfverheerlijker voelt voor mij als een nare energie, eentje die zich boven de ander stelt en totaal uit verbinding haar eigen mening wil door drammen en daarmee de ander volledig omverblaast. Arme lief! (Tegelijkertijd realiseer ik me hoeveel kracht er in mij zit)

Wat er op dat soort momenten gebeurt is dat ik uit verbinding met mezelf (of de ander) ga om het maar niet te hoeven voelen. Dissociatie. Uit verbinding, afgescheiden van mijn hart, betekent ook geen verbinding met mijn wezen. Met mijn essentie. Vandaag koos ik er heel bewust voor om dat wel te doen. Erbij te blijven, de golven van angst en zelfafwijzing toe te laten. En rustig te blijven ademhalen terwijl het water ervan me schoon spoelde.

Het heeft ertoe geleid dat ik hier nu zit om 6.49 uur, nadat ik buiten in de tuin mijn diepste angsten heb aangekeken. Het stille verdriet en de onmacht in mijn hart heb toegelaten. Waardoor er weer veiligheid en liefde doorheen kan stromen. Ik voelde hoe mijn innerlijk kind zich onveilig voelt om in mijn lichaam te zijn. Dat mijn lichaam zo vol van pijn, voor haar geen veilig thuis is. En besef me dat ik zelf die onveiligheid in stand houd via deze beschermers. Dwars door alle illusies heen kan ik voelen wat er nodig is.

En daar sta ik dan, in het pikke donker, op blote voeten in het gras. Mijn armen gespreid, met één hand op mijn hart en mijn andere arm om mijn buik heen. Volledig in verbinding met alles wat er is. Tranen die over mijn wangen lopen. De frisse ochtend lucht inadem. Liefde voor het kleine meisje in mij. Die alleen maar nodig heeft dat ik er met aandacht voor haar ben. Dat zij mag voelen wat er nog gevoeld wil worden. En ik als haar moeder haar een veilig thuis kan geven. Ondanks dat ik dat zelf niet heb gekend.

Dankbaarheid stroomt door alle vezels in mijn lijf, terwijl ik de vier windrichtingen, Pacha Mama en Intitaytay omarm. En voel hoe de wind me welkom heet in mij. 

Ahee!