Hoe ik leerde me te schamen voor mijn innerlijke littekens

"I am not a stranger to the dark, run away, they say, cause we don't want your broken parts. I learned to be ashamed of all my scars. Run away, they say. No one will love you as you are...."

Het begin van "This is Me", gezongen door Keala Seattle in de film "The Greatest Showman". 

De woorden raken me tot in het diepst van mijn wezen. Het voelt alsof het nummer over mij gaat. De eeuwige vreemde eend in de bijt. Me altijd anders voelen dan anderen. Een dieper gevoelsleven en grotere mate van sensitiviteit. 

Het is alsof iemand mijn heel ver weggestopte pijn heeft gezien en ze hardop zingt. Er woorden aan heeft weten te geven. Door een vroeg kind trauma (wond), ontstaan nog vóórdat ik op deze wereld kwam, ben ik gaan geloven dat de situatie buiten de baarmoeder onveilig was en ik als kind ongewenst. Daar zijn twee hele stevige kernovertuigingen ‘geboren’. 

Vervolgens werd er in mijn gezinssituatie onvoldoende aan al mijn belangrijkste basisbehoeften voldaan en leerde ik al heel jong om me aan te passen. Heel erg aan te passen, als een Kameleon. Om toch het gebrek aan echte verbinding met de ander te kunnen maken werd ik een pleaser, uit angst om afgewezen of in de steek (verlatingsangst) gelaten te worden. En ging ik heel goed voor mijn familie zorgen in plaats van andersom. Ik noem het zelf het Robin Hood syndroom. En ben ik uit onvoorwaardelijke Liefde, de pijn en het verdriet van mijn moeder gaan dragen. In de hoop dat ze daardoor gelukkig zou worden en er weer volledig voor mij kon zijn. Systemisch gezien, ben ik van mijn eigen plek afgegaan en kwam ik in het bakje boven mij terecht. Waardoor ik ook niet meer gevoed kon worden door het familiesysteem. 

Uiteraard gebeurde dit allemaal onbewust. 

Doordat ik vanuit die angst voor afwijzing, mijn diepe kwetsbaarheid en hoge sensitiviteit wist te verbergen hebben ook de mensen om me heen niet kunnen zien wat er daadwerkelijk aan de hand was. Wat er zich ècht in mijn binnenwereld afspeelde en hoe pijnlijk en schrijnend die gevoelens soms waren. Jarenlang bij verschillende therapeuten gelopen. Door misdiagnoses en het gebrek aan de juiste hulp hebben deze mechanismen zich verder kunnen ontwikkelen tot hele hardnekkige patronen. Zijn er persoonlijkheidsstoornissen ontstaan. Afgescheiden delen van mezelf, die als beschermer, ouder of kindmodi optraden om mij zo goed mogelijk te beschermen tegen pijn en angst. Deze zijn niet altijd zichtbaar geweest aan de buitenkant, waardoor ik ogenschijnlijk ‘normaal’ heb kunnen functioneren. 

Echter, hebben deze modi - ontstaan vanuit bescherming voor alles wat ik als kind voelde en ervaarde - gemaakt dat ik me heb losgekoppeld van mezelf. Van mijn lichaam en emoties. Mijn hart heb afgesloten. Zijn er copings- en overlevingsmechanismen ontstaan. Hele stevige en hardnekkige. Wat het voor mij een hele uitdaging heeft gemaakt om deze te doorbreken. Alleen dat sterke overlevingsmechanisme heeft er ook voor gezorgd dat ik het nooit op heb gegeven om mezelf weer te vinden. 

Vandaag, 12 januari 2023. Durf ik hardop uit te spreken dat ik me realiseer wat er binnenin mij is ontstaan. Hoe vreselijk eenzaam ik me hierdoor heb gevoeld en alleen. Dat dit zoveel invloed op mijn leven, vriendschappen en relaties heeft gehad. 

Ook dat dit een kans voor mij is om te gaan leren hoe het is om eindelijk weer volledig mezelf te durven en kunnen zijn. Wat ik als kind nodig had aan mezelf te gaan geven. Te luisteren naar mijn hart, waarmee ik heel langzaam weer verbinding durf te maken. Mijn emoties durf toe te laten, ook al hoort daar af en toe een heftige angst- of paniekaanval bij. Ik weet nu dat ik niets fout heb gedaan, dat ik er mag zijn zoals ik echt ben, met al die emotionele littekens van binnen. Dat jullie mijn littekens mogen zien! 

En realiseer ik me des te meer, dat er altijd een verhaal zit achter het gedrag van iemand. 

Dit is mijn verhaal! En ondanks de angst en schaamte die ik zolang heb gevoeld ben ik trots op mezelf. Dat ik het nooit heb opgegeven om mezelf weer terug te vinden. Leren om weer volledig en onvoorwaardelijk van mezelf te houden is mijn doel voor 2023 en verder! 

Liefs,

Doriene en de Modi