Het is bizar, me te realiseren dat ik in 2018 zo ongelooflijk veel over mezelf heb geleerd. En door diverse lagen van emoties, gevoelens en delen van mijn diepste wezen ben gegaan. Het is voor het eerst dat ik me in de maand december echt goed voel over mezelf, over mijn leven en ook de minder leuke momenten zelfs met dankbaarheid kan ervaren.
Er is zoveel veranderd….ik ben er stil van!
Het is zo gek, ik heb altijd gedacht dat de verschillen voel- en zichtbaar zouden zijn als de afscheiding tussen zwart en wit. En dat is veel zachter dan dat. Het zijn juist die hele kleine kostbare momentjes van inzicht, rust in mezelf en het uitblijven van die dikke, zware deken die regelmatig over me heen viel.
De tranen stromen over mijn wangen. Voor het eerst in zoveel lange jaren van worstelen voel ik dat ik mezelf terug heb gevonden.
Straatmadelief, zoals ik vroeger als kind liefkozend door mijn lieve tante Wil, werd genoemd. (mijn bril beslaat helemaal door de natte, warme gloed die van me af komt) Zij is nooit ècht weggeweest… Haar spirit en levenskracht werd heel lang afgedekt door een sluier, een ragfijne – en tegelijkertijd hardnekkige - bescherming voor wat er om mij heen gebeurde.
Zo lang heb ik mijn geluk en eigenwaarde buiten mezelf gezocht. Keihard mijn best gedaan om maar gezien en gehoord te worden. Dat er iemand zou zeggen; “Ik houd van jou, zoals je bent! Van jouw ware gekke zelf. Van die krokodil met een olifantenslurf en een muizenstaart” Hoe kon ik vermoeden dat er maar één iemand is die dat daadwerkelijk kan zeggen en het vervolgens ook kan landen.
En dat ben ik zelf. En dat is wat ik te doen had....
Onvoorwaardelijk van mezelf houden!
Met al die ‘ikken’ die zijn ontstaan.
De ‘ikken’ in mij, ontstaan vanuit een onveilige kindertijd heb ik allemaal ontmoet en in de ogen durven kijken. Ze zijn me stuk voor stuk heel dierbaar geworden. Vooral omdat ik ze heb omarmd, naar hun verhalen en verdriet heb leren luisteren. In plaats van er hard van weg te lopen….wat ik zo lang onbewust heb gedaan.
Het is een verdrietige weg….en toch, ik wil niet meer terug naar waar ik vandaan ben gekomen. Vol dankbaarheid voor alles wat het me heeft opgeleverd. Wat ik erdoor heb overleefd. Het is NU tijd om het anders te doen…te vertrouwen op het pad dat voor mij ligt. Te ontdekken waar het me brengt.
Vol vertrouwen, rust, kwetsbaarheid en moed.
Liefde & Licht!
Doriene
📷
Comments