Vanochtend lag ik heerlijk in de hangmat voor mijn ochtendritueel. De zon scheen en dan vind ik het heerlijk om met mijn blote voeten in het gras te staan. De wind en zon op mijn gezicht te voelen terwijl ik stil ben van binnen.
Na mijn laatste post is er veel gebeurd. Voel ik me zo anders. Alsof er een nieuw fundament is gekomen. Een betere balans tussen hoofd en hart, het stroomt weer in mijn lijf. De rust doet me goed. En tegelijkertijd heb ik weer behoefte om onder de mensen te zijn. Goede gesprekken te hebben, samen te genieten van elkaars gezelschap en van lekker eten. Terwijl ik mijn ogen sluit, ervaar ik een oergevoel. Een innerlijke verbondenheid met alles in mij. Met de natuur.
Er is een ongelooflijk gevoel van ruimte en rust in mij gekomen. Die nog regelmatig wordt 'getest' in drukke en lastige situaties. Het verschil is dat ik me daar bewust van ben en ook tijd neem om weer op te laden en van mijn eigen gezelschap te genieten. Of er een specifieke aanleiding voor is? Hmmm, goeie vraag. En eerlijk gezegd is het heel geleidelijk zo gegaan. De triggers zijn er nog, alleen de manier waarop ik er nu mee omga is van een wezenlijk verschil. Ik kan het het beste omschrijven als bij mijn eigen gevoel blijven en ook mijn kwetsbaarheid te durven laten zien op die momenten van geraakt worden.
In mijn schrijfboekje staat op 31 maart 2019 het volgende:
"Het besef mezelf te durven laten zien in al mijn kwetsbaarheid, de schaamte voorbij, dat dit is wat ik te doen heb. Ontdekkingsreis van angst naart liefde. Van mezelf onmachtig voelen, de 'macht' terughalen. Ik ben diegene die toelaat dat het gebeurt. Dat de angst - die niet meer echt is - nog zoveel invloed in het NU heeft gehad. Dat ik de keus heb het anders te doen. Het voelt alsof alles samenkomt. Onmacht, schaamt, verdriet, angst. Ruimte maken voor een nieuwe tuin. Onkruid eruit. Nieuwe plantjes erin.
Schuldgevoel, dat ik mezelf zolang niet de moeite waard heb gevonden
Schaamte, voor de pijn die ik draag en eerder geen kans heb gegeven te helen
Pijn, vooral die ik mezelf heb aangedaan
Vergeving, naar mezelf, naar mijn ouders....
Spiegel - tranen - vergeving - verdriet - opluchting.
Mezelf straffend, mezelf overvragen, mezelf afwijzen."
Mijn belangrijkste les gaat over datgene doen waar mijn hart van gaat zingen. Wat goed voelt voor mij, wat ik nu nodig heb. Mezelf accepteren, van mezelf houden. Lief voor mij zijn....
Een lieve vriendin stuurde me een tijdje geleden deze foto en schreef: "ik moest aan je denken. Over hoe mooi het eigenlijk is dat je al die barsten in mijn leven heb opgedaan. Want daar stroomt zoveel licht doorheen" Het raakte me diep, omdat ik voelde dat ze gelijk heeft. En ook dat ik deze barsten inmiddels heb omarmd. Ze zijn onderdeel van wie ik daadwerkelijk ben. Zonder deze barsten zou ik niet zijn wie ik ben.
Liefde & Licht!