Onze diepste angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht. Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen. We vragen onszelf af: ‘wie ben ik om mezelf briljant, schitterend, begaafd en geweldig te vinden?’ Deel uit: A Return to love - Marianne Williamson -
Ik heb de vertaling van het oorspronkelijke gedicht al vele jaren in een lijst in mijn huis. Ook omdat het verhaal van Nelson Mandela mij ongelooflijk heeft geraakt. En hij deze tekst gebruikte in zijn inauguratierede. Die woorden hebben me destijds ongelooflijk geraakt.
Pas sinds kort begin ik de woorden daadwerkelijk te begrijpen. Te voelen en ervaren wat deze woorden daadwerkelijk betekenen. Ze zijn echt binnengekomen. Geven aan mij terug wat mijn grootste angst is. En meteen wat me in mijzelf zo heeft tegengehouden om die stevige drempel in mijn persoonlijke en spirituele groeiproces over te durven.
Blijkbaar had ik het nodig om echt even helemaal tot stilstand te komen in mijzelf. Om vanuit die stilte die grootste angst ook daadwerkelijk te kunnen voelen. Voordat ik de volgende stap durf te zetten. Op weg naar een leven vol vertrouwen, liefde & licht. Het gaat over het geloof dat ik niet goed genoeg ben, dat ik het niet waard ben om mijn stem te laten spreken. Dat ik het niet verdien om geluk en liefde in mijn leven te hebben. Angst voel om voor mijzelf op te komen, bang ben om voor mij en mijn eigen geluk te kiezen.
Een serie hele oude hardnekkige overtuigingen, die ik al heel lang met me meedraag. En me nu steeds meer realiseer dat ik van binnen ongelooflijk veel angst voel. Dat hetgene waar ik juist zo naar verlang niet aan durf te gaan door de angst niet te willen voelen. Door die overtuigingen te geloven en mijn leidraad in mijn leven te laten zijn. Door het in stand houden van mijn eigen sabotagesystemen. En het zijn er nogal wat.
F.E.A.R. = False Events Appearing Real
Ik realiseer me dat het leven niet kan bestaan uit enkel en alleen goede of slechte momenten. Dat het juist zo'n mooie mengelmoes van beiden is. Dat er geen schaduw is zonder licht. Het gaat over het omarmen van die delen in mij die zolang weggeduwd en ontkend zijn. Die wel degelijk samen zijn wie ik daadwerkelijk ben. Dus ook de minder mooie kanten van mijzelf. Die saboteurs in mij. Zij hebben een hele belangrijke rol gespeeld in mijn leven. En mogen nu gezien en gevoeld worden. Om ze vervolgens weer vanuit liefde en dankbaarheid in mij toe te laten in plaats van me ertegen te verzetten en ze als los van mijzelf te zien en ervaren. Zoals Carl Gustav Jung zei: "Liever een heel mens, dan een goed mens"
Ik sta op een belangrijk keerpunt van mijn leven. Met twee belangrijke keuzes. Doorgaan zoals ik jaren deed of mijn leven helemaal opnieuw inkleuren.
Retespannend en fantastisch toch?!