"..ik ben nog wat onwennig als het gaat om daadwerkelijk voelen...
Dat betekent niet dat ik gevoelloos ben of dat harde woorden me weinig doen. Ik ben aan het leren mijn hart weer te openen, mijn eigen #kwetsbaarheid en oorspronkelijke kracht toe te laten. Aan de wereld te laten zien wie ik daadwerkelijk ben. De buitenkant lijkt sterk en stevig, alleen van binnen is er veel kwetsbaarheid en angst. Angst om volledig gelukkig te mogen zijn van èn als mezelf.
Soms kijk ik in de spiegel en zie ik een vrouw die ik niet ken...ze kijkt me indringend aan ...alleen ik weet niet wie ze is. En soms...is er ineens #herkenning... "o, daar ben je!"
Ik ben vaker verdrietig en onzeker dan blij en krachtig. En leer elke dag om ook dat schaduwdeel van mezelf een beetje meer lief te hebben. Op de momenten dat ik mijn kracht weer voel kan ik de wereld aan...en voel ik echte blijdschap en onvoorwaardelijke liefde. Terwijl mijn gevoel soms onterecht blijkt, geloof ik nog steeds in het goede van ieder mens. Ik ben iemand die het allerliefst in saamhorigheid met anderen leeft. Samen, in verbinding.
Mijn pijn is ècht, ook al houd ik die heel vaak verborgen. Vooral omdat zo weinig mensen mijn pijn ècht begrijpen. Hoewel ik nog bang ben om #afgewezen te worden, laat ik mijn hart steeds vaker zeggen wat het wil zeggen. Ook al kwets ik daar soms de ander mee. Ik ben trots op mijn #doorzettingsvermogen en alles wat dit leven me tot nu toe geleerd heeft.
Het is tijd om de volgende stap te zetten, op weg naar een authentieke manier van in het leven staan. Op mijn manier...zoals dit voorbestemd is."
Liefs,
Doriene