De afgelopen 2 weken waren slopend voor mijn emotionele systeem. Doodmoe ben ik van dat “gevecht” in mij. En aan de andere kant was het ook helend. Dat klinkt best gek, toch is het waar.
Want juist op die momenten waarop ik al die – soms rauwe - emoties toelaat en ze niet probeer weg te duwen verandert er iets in mij. Alsof de storm om mij heen blijft doorrazen en ik toch af en toe in mijn eigen kern durf te vertrouwen en daar ook kan blijven. #ikkiesvoormij
Niet elke keer hoor, vergis je niet!
Er zijn nog genoeg momenten dat ik weer volop in die straffende- of schuld inducerende oudermodus schiet en alle woorden en non-verbale communicatie die naar me worden geuit langs die veel te strenge ballotagecommissie laat gaan. En mijn gebrek aan zelfliefde en eigenwaarde volop worden geraakt. #wegvanmij #trigger Pfffff, het leven opnieuw ontdekken en invullen op mijn eigen manier (herboren worden) op je 52e is nog niet zo gemakkelijk.
Vanochtend werd ik brak wakker, gisteravond was ik echt helemaal leeg. Ik was bij de uitvaartdienst van mijn bonusmoeder. Een prachtige dag, met een lach en een traan. Afscheid nemen van iemand waar ik om geef is niet gemakkelijk.
Toch voelt het ook alsof afscheid nemen van dat wat niet goed meer voelt me wel steeds weer een stukje dichterbij de hemel brengt. De hemel in mijzelf.
Ik voel dat de oude conditioneringen en patronen in mij er alles aan doen om hun grip op mij vast te houden. Te voorkomen dat ik die hemel in mezelf bereik. En het lukt mij steeds beter om daar doorheen te kijken en ze een beetje te heropvoeden. Aan te geven dat ik waardeer dat ze er waren toen ik dat vroeger nodig had, alleen dat ik het NU heel graag op eigen kracht wil doen.
Zoals Pia Douwes zingt in "Mijn leven is van mij"
Op eigen kracht wil leren en aftasten wat IK wil en hoe ik bepaalde zaken in mijn leven wil aanpakken. Dus, wees gewaarschuwd, als ik het gevoel krijg dat ik teveel word onderdrukt of net iets te belerend word benaderd, gaat die oude modus weer aan en ben ik niet meer die lieve Doriene. Dan zal ik me keihard verzetten tegen je en komt de ‘hakken in het zand, ik doe niet wat jij van me wil’ modus naar voren. Mijn onthechte beschermer. Mijn huftermodus, die dan totaal geen rekening meer met een ander houdt.
En wat ik nu vooral wil leren is dat ik op dat soort momenten weer meer en vaker als gezonde volwassene ga reageren. Of de kleine blije Do. En vanuit zachtheid mijn grenzen aan zal geven.
Kleine stapjes….weer een stapje naar voren en een stapje terug.
Op weg naar mijn leven.
Explorer, on my way to Happyness!
