Vandaag heb ik het eindelijk hardop durven uitspreken...#burnout
Ik ben opgebrand, zit letterlijk in de knoop. Een flinke burnout heeft bezit van mij genomen en gemaakt dat mijn lijf een paar maanden geleden heel hard stop heeft geroepen. Ooit - nadat ik er in 1999 al een had - zei ik dat me dat nooit meer zou overkomen. En toch, is het gebeurd. Het voelt eerlijk gezegd wel heel anders dan toen. Alsof het dit keer een stevige "laatste" stuiptrekking is voordat het voortaan echt beter met me gaat en ik weer volledig gelukkig kan en mag zijn. Mijzelf...mag zijn...
Dit proces op weg naar mijn eigen ware geluk gaat gepaard met nogal wat lichamelijke en geestelijke ongemakken. Ze zeggen toch altijd dat je lijf pas als laatste reageert op een langdurige periode van stress? #etvoila Deze afgelopen jaren stonden in het teken van "keuzes maken, vallen en weer opstaan, tegelijkertijd alle ballen in de lucht willen houden en dat uiteindelijk niet meer kunnen opbrengen". Ik heb in 7 jaar tijd mijn relatie beeindigd, ben mijn eigen bedrijf gestart, megaverliefd geworden en veel liefdesverdriet gehad, van lieve mensen afscheid moeten nemen, ons koophuis met megagrote restschuld verkocht - na er daadwerkelijk alles aan te hebben gedaan om dit te voorkomen -, meerdere banen gehad en deze weer verloren en nu dan sinds december toegelaten tot de schuldsanering.
- poeh -
Nu ik het zo lees voel ik pas goed hoeveel er zich tegelijkertijd heeft afgespeeld in mijn leven en ik gewoon door ben gegaan... Tot ik er bij neerviel. Bijna letterlijk...
Als ik nu een ochtend heb gewerkt ben ik doodmoe en doet mijn hele lichaam pijn. De dag erna kan ik amper de trap af. Alsof ik 85 ben en een rollator en traplift nodig heb om normaal te kunnen functioneren. Mijn hoofd die met me op de loop gaat, huil- en depressieve buien die veel te lang duren. Paniekaanvallen met hartkloppingen en hyperventilatie. Ik begon me ook echt zorgen te maken. Daarnaast voel ik best nog wat weerstand tegen de acceptatie van al deze nieuwe sensaties in mijn lijf. Niet zo heel gek, als alles weer langzaam gaat stromen. De knoop zit al wat losser.
Ook heb ik ontdekt dat ik eigenlijk een vreselijke control-freak-analyseer-idioot ben. En 'alles' heel graag wil beheersen en vooral zelf bepalen. Dit komt ook wel een beetje voort uit het feit dat mij in dit leven (voor zover ik me vanaf kan herinneren) heel veel is opgelegd, aangepraat, vaak voor mij is bepaald hoe ik me moest voelen enzovoort. En ik, als lieve overgevoelige peuter al deze 'onzin' heb aangenomen als mijn waarheid. Ja, je leest het goed. Ik realiseer me dat ik deels zelf de verantwoording op me heb genomen voor het laten bestaan van die onechte versie van mezelf.
Inmiddels ben ik met mezelf en dat stuk aan de slag gegaan met meerdere therapeuten. Een manueel en psychosomatisch (fysio)therapeut,en met iemand die net als ik hoogsensitief is met een heel sterke hang naar de spirituele kant van het leven. In onze afgelopen sessies ben ik gestuit op ongevoelde emoties en een #trauma uit een vorig leven. Waar ik heel veel angst heb gevoeld. En keihard - echt keihard - ben gaan werken om al die narigheid die mij is overkomen te kunnen #vergeten. #overlevingsmodus1 Ik voel nu een paar dagen erna dat deze oude overlevingsmodus zijn nut heeft gehad. Het genoeg is geweest. Ergens in het jaar 1290 blijkbaar heel hard nodig was om mijzelf te beschermen. Het is net of er nu al zoveel op zijn plek gevallen is. Het is veel helderder wat uiteindelijk heeft gemaakt dat ik in werksituaties onbewust altijd veel te hard mijn best heb gedaan om het keigoed te doen. En dan nog beter! Vooral eerst voor de ander. Sterker nog, hoe meer ik gericht was op die ander hoe beter ik alles wat ik had meegemaakt kon #vergeten. Letterlijk mijn zintuigen uitgezet. Vooral mijn intuitie, mijn hart, mijn gevoelsleven. En dat mijn hele wezen letterlijk schreeuwt om er nu, in 2018, eindelijk los van te komen. Los van deze oude patronen, los van de oeroude en hardnekkige angst en pijn, ver weg van de trucjes, maskers en valse schijn. En dat het tijd is om weer mijn eigen waarheid te tonen. Toe te geven aan wie ik daadwerkelijk ben.
Er is nogal wat aan voorafgegaan om te komen waar ik nu sta. Vele inzichten, boeken, gesprekken, boosheid, piekerperiodes, duizenden tranen, periodes van me weer beter voelen en toch ook weer niet. En ik ben er nog niet...dat realiseer ik me wel heel goed. En dat is helemaal oke. Want ik voel nu ook dat het goed gaat komen. Dat ik door het aan te gaan mezelf kan helen en bevrijden van datgene wat me tegenhield om daadwerkelijk gelukkig en vrij te zijn.
Voor mij is eerst goed voor mezelf zorgen al een uitdaging op zich.... Ik doe mijn best en eerlijk gezegd voelt dat best goed. Die knoop, die komt er uiteindelijk wel uit...
