Het leven is voor mij een aaneenschakeling geweest van vallen, opstaan en weer doorgaan. Een diepgeworteld overlevingsmechanisme wat zichzelf maar bleef herhalen. Dodelijk vermoeiend!
Als ik naar de tijdlijn van mijn eigen leven kijk, zie ik dat ik veel meer hele diepe dalen dan grote hoogten heb gekend. Heel lang heb ik geworsteld met het "waarom?" en "waardoor?" En dat uitte zich door alles wat er gebeurde te willen analyseren en verklaren. Briljante strategieen heb ik uitgewerkt om met lastige situaties om te kunnen gaan en ze vooral te willen voorkomen. Vol tegen de stroom in zwemmend dus. Niet zo gek dat ik doodmoe ben.
Alhoewel ik vaak met hele kleine stapjes steeds dichterbij de antwoorden op mijn vragen kwam, heb ik niet eerder zo'n sterk gevoel gehad als nu. Het gevoel dat alle diepe dalen toch heel erg nuttig zijn geweest. En ik - ondanks mijn grote weerstand tegen die stroom van het leven en de drang om continu de controle te willen (be)houden - eindelijk dichterbij de kern ben van datgene waar ik al die tijd naar heb verlangd.
...weer heel en in complete verbinding met mijzelf te zijn!!
Te durven zijn kan ik nu wel zeggen. Want wat voelde ik daarvoor een vreselijke angst. Letterlijk doodsangst! Angst om weer liefde te durven toelaten in mijn gekwetste hart. Dat al zoveel verdriet en gevoel van verlating en teleurstelling had gekend dat ik uiteindelijk (geheel onbewust) heb besloten deze met mijn leven te beschermen en die diepe wond volledig af te dekken. En er alles aan te doen om deze pijn en angst nooit meer te hoeven voelen! Alleen door ze af te dekken zijn jammer genoeg daarmee ook meteen alle fijne gevoelens afgedekt. Er zit namelijk geen filter op, waarbij je kunt aanvinken wat je wel wil ontvangen en wat niet. Was dat maar waar! Vinkje aan bij intimiteit, eentje bij liefde, oja en bij compassie en kwetsbaarheid niet te vergeten.
Nadat ik in september van mijn scooter werd gelanceerd door een verkeersongeval, werd ik letterlijk 'gedwongen' om stil te staan, stil te zitten en even helemaal niets te doen. Daadwerkelijk te gaan voelen en weer contact te maken met die diepe wond in mij. Om daar echt bij te komen ben ik elke dag gaan mediteren, in plaats van af en toe. Inmiddels is het mijn vaste ochtendritueel. De vele duizenden gedachten in mijn hoofd zijn stiller geworden. Ik ervaar zelfs regelmatig een onmetelijke rust en stilte in mijzelf. Waardoor ik ook weer kan voelen wat er gevoeld wil(de) worden, kan horen wat er gehoord wil(de) worden. Die stille stem in mij die zolang gefluisterd heeft. "Ik wil je wat vertellen..."
Angst voor mijn eigen pijn, angst voor die onmetelijke liefde. Of "Liefdesbang" zoals Hannah Cuppen het noemt in haar gelijknamige boek. Omdat mijn hoofd na het ongeval nog wat gevoelig is voor teveel indrukken ben ik het als luisterboek gaan luisteren. Wat een uitkomst!
Hierdoor komt het bijna direct in mijn brein binnen en kan ik de woorden beter ordenen tot een samenhangend geheel. Ik kan bijna niet in woorden uitdrukken wat dit boek in mij teweeg brengt. Het lijkt alsof ik langzaam uit een hele lange en zware verdoving wakker aan het worden ben. Het voelt zelfs een beetje als een ruggenprik die aan het uitwerken is. Waarbij ik heel langzaam weer gevoel in mijn benen en tenen krijg en ze ook weer kan bewegen.
Dat er onder deze angst ook veel verdriet verstopt zit is wel te verwachten. En waar ik deze eerder een beetje terug naar binnen probeerde te duwen, laat ik het nu gedoseerd toe. Dikke tranen die dan over mijn wangen stromen. En elke traan draagt weer een beetje meer verdriet en angst naar buiten.
Net zo lang tot ik weer helemaal heel ben!
Comments