Zoals ik op 2 november 2018 al schreef: "Het lijkt alsof ik langzaam uit een hele lange en zware verdoving wakker aan het worden ben. Het voelt zelfs een beetje als een ruggenprik die aan het uitwerken is. Waarbij ik heel langzaam weer gevoel in mijn benen en tenen krijg en ze ook weer kan bewegen. Dat er onder deze angst ook veel verdriet verstopt zit is wel te verwachten. En waar ik deze eerder een beetje terug naar binnen probeerde te duwen, laat ik het nu gedoseerd toe. Dikke tranen die dan over mijn wangen stromen. En elke traan draagt weer een beetje meer verdriet en angst naar buiten.
Net zo lang tot ik weer helemaal heel ben!"
Vandaag is het 28 januari 2019. Nog maar 3 dagen geleden was het exact 20 jaar geleden dat mijn moeder overleed. In die dagen ervoor gebeurde er heel veel met en in mij. Ze was zo dichtbij. Het begon met een nummer wat ik hoorde en rechtstreeks in mijn ziel binnenkwam. De woorden raakten me zo diep, dat ik wel drie dagen lang heb gehuild als ik het weer hoorde. Het is het nummer "Settle" van Jordan Smith, waarin hij zingt over te lang aan iets vasthouden. "I don't want to settle", oftewel, geen genoegen meer nemen met datgene wat niet goed voelt.
Wat ik voelde toen ik het nummer hoorde was een overweldigende golf van thuiskomen. Thuis in mezelf. Eindelijk te kunnen accepteren dat ik daar het meest bang voor was en tegelijkertijd zo naar verlangde. #dankbaarheid
De dag erna was het zulk fantastisch weer en heb ik heerlijk gewandeld in de prachtige natuur.
De heldere, krachtige maan (wolf-/bloedmaan) heeft zich die dagen ook laten zien. Sterker nog, ik zat van 20 op 21 januari om 03.30 uur rechtop in bed. En van verder slapen was geen sprake, ik voelde alles in mij stromen, een ongelooflijk sterke, positieve energie. Heb mijn ochtendritueel in het maanlicht gedaan en mijn edelstenen opgeladen. Die dag ben ik op pad geweest met twee van mijn dierbare vrienden, dat was zoooo ontzettend fijn. Ik voelde, hoe de liefde die al zolang om me heen is, nu ook mijn eigen gezicht verwarmt.
Die avond was ik zo moe dat ik heerlijk vroeg naar bed ben gegaan. Later die dag: Sneeuw! Wat een kadootje van de natuur...en wat voelde ik me lekker. Het is dan net alsof ik helemaal in mijn element ben. Zon, kou en sneeuw, buiten zijn, de frisse lucht voelen. Zo anders dan die hittegolf van afgelopen zomer. Ik ben gewoon een winterkind. Dat doet me denken aan een stukje tekst wat ik pas vond, ooit door mijn moeder opgeschreven. Ik wil deze graag met jullie delen. Naast dat het handgeschreven briefje me heel dierbaar is, is het ook een prachtige tekst.
Die donderdag heb ik met mijn therapeut de diagnose besproken. Het heeft me zo geraakt, vooral omdat ik eindelijk begrijp waar mijn jarenlange worsteling met het leven vandaan komt, waar en wanneer deze is ontstaan en dat ik het NU zelf anders mag gaan doen. Vanuit mijn eigen waarheid en kracht. De unieke Doriene eigenschappen laten zien en volop gaan genieten van het leven wat nog voor me ligt. Volgende maand word ik 52, mijn 53e levensjaar en ook het jaar van mijn keelchakra. Die staat voor communicatie en expressie. Creatief zelfbewustzijn. Aan alles voel ik dat de dikke deken die zolang op me heeft gelegen wegtrekt. Het gewicht wat ik zolang heb gedragen langzaam oplost. Het stroomt weer. Liefde, vergeving, begrip, compassie.
Ik begrijp het nu! Alles komt samen. #verdrietig #dankbaar #kadootje
Het roodborstje in mijn tuin vertelt me; "sluit eerst warme vriendschap met jezelf. Dan pas kun je vriendschap uitdragen en delen met anderen. Zit niet stil, kom in beweging. Zij die in jouw leven horen, zullen daar altijd zijn. Vertrouw daarop!"
Mijn leven is van mij!
Liefs,
Doriene
Comments