Deze keer gaat het over het meest essentiele inzicht wat ik in de afgelopen tijd heb gehad. Het is niet het meest blije inzicht. Zwaar, het voelt heel zwaar aan.
Net als dat de afgelopen weken me zwaar vallen. De hitte begint in mijn lijf en hoofd zijn tol te eisen. Het is net alsof alle energie uit mij is gezogen en ik alleen nog een leeg omhulsel ben. En dat terwijl het eigenlijk best de goede kant op ging. Ik voelde langzaam weer meer energie om ook dingen naast mijn werk te doen en mijn koppie was in een veel blijere modus.
Vandaag, zit ik achter mijn laptop en probeer ik - zonder al te zwaar op de hand te zijn - op te schrijven hoe ik me voel. Wat er de afgelopen dagen allemaal door me heen ging. Welke woorden en gesprekken er aan dit essentiele inzicht vooraf gingen.
Dat ik niet altijd een zorgeloze jeugd heb gehad wist ik al. Deze week ben ik begonnen met het lezen van een grote stapel dagboeken die ik in mijn jeugd en vroeg-volwassen leven heb volgeschreven. Het is echt best grappig om terug te lezen hoe mijn leven er als puber uitzag. Jongens, jongens en nog eens jongens. Dat is wel duidelijk. En ook wat voor ongelooflijk sterke wil ik toen al had. Al zo goed in staat tot zelfreflectie en het onder woorden brengen van gevoel. Op papier in ieder geval! Hoe gedreven, sportief en altijd in beweging ik was. En hoe retepositief ik in bijna alle omstandigheden bleef. Door keihard te studeren behaalde ik mijn diploma's. De onderstaande tekst vond ik een tijdje geleden ergens en geeft zo goed weer hoe het voor mij is. (Excuses voor de auteur, vergeten op te schrijven.)
"Ze leerde al jong dat haar problemen niets voorstelde naast het lijden van anderen in haar gezin. Daarom begon ze haar emoties te negeren. Om toch aandacht te krijgen richtte ze zich met ijzeren discipline op haar school- en werkprestaties. Een dergelijke hyperfocus op onze 'denkende' prefrontale cortex maakt deze zo sterk dat we onze emoties nog nauwelijks voelen. Ze haalde haar diploma's, deed alles om maar gezien en gehoord te worden alleen had geen idee wie ze was. En waarom ze elke avond zo huilde."
In de gesprekken met mijn cognitief therapeut zijn we aan het ontrafelen wat er exact is gebeurd, en wat heeft geleid tot mijn worsteling in het NU en waardoor ik nog zoveel 'last' van gebeurtenissen uit het verleden ondervind. Blijkbaar is mijn cognitief vermogen heeeeeel sterk. Alleen zit daaronder wel heel veel kwetsbaarheid. Kwetsbaar voor emotionele druk. Deze maanden is mijn hooggevoeligheid nog gevoeliger. En dit uit zich in sterke weerstand tegen druk die een ander mij oplegt. Of deze nou goed bedoeld is of niet. Ik raak letterlijk gestresst als een ander mij zijn of haar grenzen oplegt. Van mij vraagt dat ik iets doe wat gedaan kan worden. En ik daarvan in paniek raak, omdat ik er op dit moment geen energie voor heb. Eerst begreep ik niet zo goed waarom ik daar zo heftig op reageer. Alleen hier komt dan dat essentiele inzicht; ik ben vroeger blijkbaar zo vaak (emotioneel en lichamelijk) onder druk gezet door een ander dat ik daar niet meer mee om kan en wil gaan. Letterlijk in de stress schiet en dan stevig van me af bijt.
Dit is dodelijk vermoeiend! En maakt dat ik me eerder slechter dan beter ga voelen.
Deze week vielen er wel veel kwartjes in mijn hoofd op zijn plek. En begrijp ik hoe 'het' mij in zo'n hardnekkige greep hield. Het gaat om een aantal stevige overtuigingen. En ik had het blijkbaar nodig om exact te weten en voelen welke deze zijn en wat ze voor mij in het NU teweegbrengen. En ook waardoor ze zo hardnekkig voelen. Telkens weer terugkomen, alsof ik in een soort draaimolen zit. En ik nu de kans heb om uit deze draaimolen te springen en er nieuwe overtuigingen voor in de plaats te creeren.
Sinds kort ben ik "de Emotie encyclopedie" van Vera Helleman als naslagwerk gaan gebruiken bij de emoties die ik ervaar. Wat een fantastisch boek! Het helpt me echt om achter de emotie te kijken en wat deze me wil zeggen. Vera noemt emoties ook wel feedback van je brein, die je aangeven als iets wat er gebeurt niet bij je past. Toen ik vol in een emotie zat heb ik deze opgezocht in haar boek. Onderdrukt. Dat voelde ik me. En dit is wat er over in stond. (korte versie) Bron foto: Pinterest
En dat is waar ik me de aankomende tijd mee bezig ga houden. Loskomen van die hardnekkige greep. Mezelf zijn en uit mijn ei komen. Op naar een goede kwaliteit van leven.