Afgelopen donderdag had ik echt een hele slechte dag. Emotioneel gezien, qua energieniveau en kracht. Het was alsof ik weer terug was gegaan naar mijn kind bewustzijn. En ook alleen maar vanuit dat bewustzijn kon reageren. Als een klein gekwetst meisje, wat niets liever wil dan gehoord en gezien worden. Dat men haar serieus neemt, met #respect en #gelijkwaardigheid behandelt. Haar sensitieve aard niet veroordeelt en ‘afstraft’. Ik voelde alleen maar heel veel angst om straf te krijgen als ik niet deed wat er van me verwacht werd. Of als ik zielsgelukkig ben en mijn speelsheid toon. Letterlijk, angst voor volledig #gelukkig durven zijn! Op mijn manier.
- Slik -
Ik word weer #emotioneel als ik eraan terugdenk hoe verloren ik me die dag en avond heb gevoeld. Alsof alle poten onder mijn stoel waren weggezaagd. Nou, eerder weggeschopt. Dat intens verloren gevoel kan me dan zo vreselijk overvallen, Als een tsunami die over me heen raast, waarbij ik geen enkel contact meer heb met de realiteit noch met mijn gevoel. Ik bevries. Of schiet vol in de emotie. Ik heb die avond vreselijk zitten janken. Van onmacht, omdat ik al zolang worstel met dit oude mechanisme en nog steeds niet goed weet hoe ik daar op de juiste manier mee om kan gaan.
Dit is wat ik die avond opschreef. 'Gek in mijn hoofd!' En zo voelde het ook echt. Alsof al die gedachten in mijn hoofd het van me overnemen.
Ik sprak de dag erna met een goede vriendin van mij. Die mij en mijn brein en gevoelsleven heel goed begrijpt. Ze niet veroordeelt. Mij op een zachte manier teruggeeft wat er gebeurde en hoe ik in die situatie bevries en word meegezogen in een kind bewustzijn in plaats van een volwassen #bewustzijn.
En door het er met haar over te hebben realiseerde ik me dat mijn thema is:
Leren om eerst goed voor mezelf te zorgen en dan pas voor die ander.
Want wat er nu telkens gebeurt is dat ik eerst goed voor de ander ga #
zorgen. Sterker nog, een #verantwoordelijkheid op me neem die vaak niet eens de mijne is. En daardoor juist onbedoeld conflicten creëer.
Toch leert deze donderdag en wat er gebeurde mij ook op werkgebied iets heel belangrijks. Dat ik los van mijn behoefte aan het nemen van een te grote verantwoordelijkheid ook vaak met mensen ben gaan samenwerken die op een hele andere manier met de ander – en met mij - omgaan dan dat ik graag wil zien. Ik ben wat dat betreft echt een verbinder, een coördinator en coach.
Met leidinggevende capaciteiten, alleen niet vanuit hiërarchisch oogpunt. Wel vanuit gelijkwaardigheid en respect.
Tijdens mijn meditatie van vrijdagmiddag werd me nog duidelijker dat ik bezig ben met verwerken en loslaten. Het loslaten van oude zaken en langzaam weer echt in verbinding komen met mijzelf.
Met het kleine meisje in mij, wat werd afgesloten van voelen door de onveilige situaties in het verleden. Puur uit zelfbescherming. En dat dit mechanisme nu nog steeds in werking is in ‘lastige’ situaties in het NU. Vandaar dat ik bevries en uit mijn gevoel uit ga. Het voelde zo fijn om weer met haar in contact te zijn.
Daarnaast realiseer ik me ook dat ik hierbij wel wat hulp nodig heb. Om deze verbinding met mijzelf weer te herstellen en te borgen. Die oude mechanismen los te koppelen van het NU. Van wie ik vandaag ben. Géén klein meisje meer, wel een volwassen wijze vrouw van bijna 51. Die zoveel te bieden heeft. Alleen zich af en toe nog door oude angst laat tegenhouden te zijn wie ze daadwerkelijk is. En op haar manier gelukkig durft te zijn.
Ik denk dat ik al die jaren heb gewacht totdat ik mezelf toestemming zou geven;
Lief meisje, je mag nu gelukkig zijn!
